Wanhoop te groot

Zoals ik al eerder heb geschreven begeleid ik mensen met suïcidale gedachten. Een van de mensen met wie ik in gesprek ben heeft een aantal weken geleden een aanvraag ingediend bij het Expertisecentrum Euthanasie (voorheen de Levenseindekliniek). Binnen een paar dagen werd er al door het centrum actie ondernomen in de vorm van het contact opnemen met de behandelaar in kwestie, sneller dan verwacht na de berichten over wachttijden van een jaar.

In ons gesprek vertelde de persoon in kwestie dat er bericht was gekomen van het expertisecentrum. Ook dat was sneller dan verwacht, dus positief. De inhoud van het bericht daarentegen jammer genoeg niet. De aanvraag wordt niet in behandeling genomen, reden; de verwachting dat er nog mogelijke interventies zijn die de wens zouden kunnen beïnvloeden. Een psychiater zou daar naar moeten kijken. Niet helemaal onterecht, ook volgens de betreffende persoon (niet onder behandeling van een psychiater meer, alleen van een psycholoog).

Maar ik zie de enorme wanhoop in de ogen, de enorme muur die er is opgebouwd om dit nieuws niet door te laten dringen. Gelukkig maar, want het toelaten van het nieuws zou te overweldigend zijn. De enige hoop die deze persoon nog had is door dit bericht weggeslagen. De afwijzing komt zo hard binnen dat de geest zich er direct voor afsluit. Er over praten op dit moment is dan ook niet mogelijk, in de komende tijd zal het bericht mondjesmaat, heel voorzichtig worden toegelaten. De enige manier om dit te overleven.

De vraag komt natuurlijk direct naar boven hoe het nu verder gaat. De wens om uit het leven te stappen is zo nadrukkelijk aanwezig dat wij beiden weten dat het gaat gebeuren. Tijdens onze gesprekken het afgelopen jaar is deze wens ook niet anders geworden. Het enige verschil was dat de pogingen gestopt zijn toen de levenseindekliniek door mij als mogelijkheid werd aangereikt. Het feit dat dit een optie was gaf de betreffende persoon hoop dat er een manier was waarop er op een humane manier afscheid genomen kon worden van het leven. Hoop die nu voorgoed verdwenen is.

De persoon over wie ik het heb heeft een hoog empathisch vermogen, zet zichzelf daardoor op de achtergrond want wil anderen niet tot last zijn en ze zeker niet belasten door op een “gewelddadige” manier een eind aan het leven te maken. Daarbij zijn de komende dagen (kerst en oud en nieuw) zeker geen dagen om dat te gaan doen. “Dat kan ik gewoon niet maken”. Na al onze gesprekken begrijp ik het gevoel en de gedachte, maar weet ook dat dit geen levensreddende gedachte is maar een levensrekkende. Er wordt alweer nagedacht over een nieuw plan, gezocht naar alternatieve manieren. Ondertussen blijven wij in gesprek.

Koos